Malik Dinç Yazdı YERELDE VE GENELDE YÖNETİCİLİK VE İDARECİLİK

Konuya tam anlamıyla temas edersek, aslında bugün ülkemizde yöneticilik ve idarecilik başlığı geniş bir yelpaze ve büyük bir kitleye hitap ediyor. Bugün ülkemizde yöneticilik anlamını farklı olarak algılarsak da, maalesef düşündüğünüz gibi aktörlerle karşılaşamıyoruz. Toplumun devlet oligarşisini anlaması bayağı bir zaman alabilir. Bugün illerimize, ilçelerimize, hatta belde ve köylerimize bakın; vatandaşlara samimi yaklaşım kuran, devlet ile millet el ele mesajını veren kaç tane idarecimiz ve yöneticimiz var? Bunu ilk önce düşünmemiz gerektiğini düşünüyorum. Bugün illerimizde bulunan kurumlar, kaymakamlıklar, belediye, valilik gibi kurumlar, halk ile bire bir temasta olan yöneticileri olan kaç tanesi var? Halkın yanına inen, ilin sorunlarını çözen, çözüm arayan kaç tane idarecimiz var? Bugün ülkemizde maalesef koltuklarda, masalarda sıkıntılar var. O göreve gelene kadar kaç kişiden necaset alınıyor, bir bilinse. Makama gelene kadar canım cicimli bir dönem geçiren idareci, geldikten sonra aynı yolu kullanıyor mu? Hayır, tabii ki. Bugün ülkemiz, bürokrasinin siyasi güç ile belirlendiği bir alan haline geldi. Kimse bilgiye bakmaz, potansiyel tercümeyi görmez oldu. Kimin adamısın, kimdensin mantığı bugün maalesef her alanda yaygınlaştı. Asıl olan devletin eliyle millete hizmet etmek değil mi? Asıl olan oydu ama koltuğa gelenler şaşırdı. Kendini dev aynasında gören, görmeye başlayanlar kimlerdi, ona bakmak gerekiyor. Yöneticilik ve idareciliğin millete, devlet tarafından eşit ve adaletli hizmet sunma yolu olduğunu biz biliyoruz ama hakkıyla liyakatsız bir şekilde emek vermeden atanan yönetici bilmiyor. Biliyor da, işine mi gelmiyor diye düşünüyor insan. Toplumda insanların en iyi şekilde hizmet alacak, devlet-millet el ele mantığını taşıyan, "Ben devleti temsil eden bir yöneticiyim" diyen, gerekirse uyumam, yorulmam, milletime hizmet ederim diyen samimi bir şekilde kaç tane yöneticimiz var? Beş parmağı geçmez. Vali Recep Yazıoğlu aklıma geldi; kılık değiştirir, halkın içine karışırdı. Bir gün kılık değiştirip devlet hastanesine gizlice hasta bir vatandaş olarak gitmişliği ve orada halka hastanedeki yöneticilerin millete yaptığı zulmü görmüşlüğü bile var. Bugün biz Recep Yazıoğlu gibi valilerden niye ikincisini çıkaramıyoruz? Biz Diyarbakır Emniyet Müdürü iken şehit edilen Gaffar Okan gibi müdürlerden niye ikincisini çıkaramıyoruz? Gaffar baba derdi Diyarbakırlı. Ona bugün Malatyalı Hamit Fendoğlu'nu hatırlayın; Malatya Belediye Başkanıydı, Malatyalılar onu çok severdi, Hamido ağa derlerdi. Niye? İşte kurumu samimiyeti ile yönetiyordu da ondan. Koltukta oturanlara sadece güç veriyor ama adil kişiler koltuklara güç vermeye devam ediyor. "İnsanı yaşat ki, devlet yaşasın" diyen bir ecdadın torunları bugün yöneticilerin keyfi uygulamalarına maruz kalıyor. Devletin yasası, "Millet hizmet et, yardımcı ol" diyor. Kurumun başındaki zat-ı muhterem, "Ben ne dersem o olur" diyor. Bir an kendisini devletin sahibi sanmaya başlıyor. Aslında bu işin özeti, "Ye kürküm ye" meselesidir. Aslında bugün koltuğa oturanların kişisel egolarına ve düşüncelerine kapılmaları, onları bulundukları makamlardaki zamanlarını kısaltmakla birlikte, idareci olacak kişinin ilk önce kendini idare etmesinin daha uygun olacağı kanatindeyim. Ne zaman millete, "Devletin kanunu" diye tekrar yapmaya başlayan yönetici, en sonunda "Kanundan devlet benim" demeye başlıyor. Bugün liyakat ile gelmeyen yöneticiler, maalesef liyakatsiz bir şekilde gidiyor. İdarecinin geldiği kuruma güç ve eşitlik, adalet katmasını beklerken, kurumu kendi çıkar ve menfaatlerine göre yönetmeye devam ediyor. Maalesef adalet herkese lazım, herkese gerek. Adaletin sınıfı olmaz, olamaz. Kendini idare edemeyenlerin idareci; kendini yönetmeyenlerin yönetici olduğu bir alanda hiçbir şey olmaz, olamaz.

TARAFSIZ HABER